زندگی نامه
آیةالله عبدالنبی نمازی در سال 1324 در شهر بوشهر به دنیا آمد. پدرش مرحوم حجة‌الاسلام حاج شیخ احمد نمازی فرزند آیةالله حاج شیخ حسین نمازی دشتی بود. مادرش نیز دختر مرحوم شیخ عباس از روحانیان استان بوشهر بود. پدر آیةالله نمازی، برای تبلیغ به آبادان هجرت کرد و خانواده را نیز به همراه برد. آیةالله نمازی پس از طی دوره دبستان، به حوزه رو آورد و پس از طی دروس ادبیات عرب در آبادان در سال 1341 به نجف اشرف عزیمت کرد و در مدرسه علمیه «بادکوبه» سکونت گزید. حال و هوای نجف و انوار تابناک مرقد امیر مؤمنان (ع) آثار شگرفی در روحیه او بر جا نهاد و او را بیش از گذشته شیفته علم و دانش کرد.
آیة الله نمازی پس از چند سال بهره‌مندی از آن شهر مبارک و از استادان وارستۀ آن دیار، به قم مراجعت نمود تا از محضر عالمان آن دیار نیز بهره‌مند شود. در قم نیز به درس خارج بسیاری از بزرگان راه یافت و در این میان از شرکت در دروس فلسفه و اخلاق نیز باز نماند. آیةالله نمازی در سالهای تحصیل خود به محضر علمای بسیاری شرفیاب شد. ایشان در نجف اشرف به درس علمایی چون: «آیةالله حاج شیخ محمد حسین موحد نجف آبادی (ره)»، «آیةالله حاج شیخ کاظم تبریزی (ره)»، «آیةالله حاج شیخ صدرا بادکوبه‌ای (ره)»، «آیةالله العظمی سید عبدالاعلی سبزواری (ره)» و «آیةالله حاج شیخ علی آزاد قزوینی» رفت. در حوزه علمیه قم نیز در درس خارج فقه و اصول: «آیةالله العظمی حاج شیخ محمد علی اراکی (ره)»، «آیةالله العظمی حاج میرزا هاشم آملی (ره)»، «آیةالله العظمی حاج سید علی علامه فانی اصفهانی (ره)» و «آیةالله العظمی حاج سید محمد رضا گلپایگانی (ره)» رفت و در دروس فلسفه: «آیةالله حاج آقا رضا صدر (ره)» و «آیةالله حاج شیخ محمد محمدی گیلانی» حاضر شد.
آیةالله نمازی درسالیان متمادی، خدمات علمی و فرهنگی بسیاری را به انجام رسانده است. او در مدت اقامت خود در نجف اشرف و پس از آن، همواره بر امر تدریس اشتغال داشته، کتب دروس مقدماتی و ادبیات عرب، لمعتین، معالم، را در نجف اشرف تدریس کرده و پس از مراجعت به قم نیز بارها کتب دوره سطح شامل: رسائل، مکاسب، کفایتین را برای طلاب مستعد تدریس نموده و از این رهگذر، شاگردان بسیاری به مکتب امام صادق (ع) تقدیم کرده است. ایشان همچنین با تشکیل جلسات تفسیر، به مباحثه و مداقه آیات قرآن پرداخت که این جلسات حدود پنج سال به طول انجامید. او در طی آن سالها، تألیفات بسیاری نگاشته و در زمینه‌های گوناگون به پژوهش پرداخته است.
در کارنامۀ زندگانی آیةالله نمازی، فعالیتهای سیاسی وی بیش از همه می‌درخشد. او از نخستین سالهای نهضت امام خمینی (ره)، همواره پشتیبان آن بوده و از هیچ کوششی در آن راه دریغ نورزیده است. او در زمان دستگیری امام (ره)، از شمار اجتماع کنندگان در مقابل بیوت مراجع بود که خواستار اقدام جدی علماء، برای آزادی امام (ره) بوده‌اند. در دورۀ تبعید امام (ره) به عراق، جزء استقبال کنندگان از ایشان در کربلا بود و همواره مقیّد بود در نجف نمازهای ظهر و عصر و مغرب و عشاء را به امامت آن مرجع عظیم‌الشأن اقامه کند. در ایران نیز در طی سالهای پیش از انقلاب، بارها به نقاط گوناگون کشور سفر کرد و به افشاگری دربارۀ مفاسد رژیم پهلوی پرداخت که این مسأله موجب چندین بار احضار و بازجویی وی شد و گاه به زندان شدن وی می‌انجامید. او از کسانی بود که در آن سالها به این مسأله می‌اندیشید که اسناد تاریخی نهضت را نگهداری کند تا در بعدها، مورد استفاده نسل جوان قرار گیرد. از این رو با مرحوم «ربانی شیرازی» به گردآوری اسناد نهضت پرداخت.
آیةالله نمازی در جریان پیروزی انقلاب اسلامی، نیز برای استقبال از امام خمینی (ره)، از قم به تهران آمد و در بهشت زهرا استقرار یافت. سپس برای همکاری با اعضای ستاد انقلاب به ساختمان مدرسه رفاه رفت و از طرف آن ستاد، به پادگان نیروی هوایی قلعه مرغی رفت. پس از آن نیز به یکی از سازمانهای ارتش رفت و سپس به جمع آوری و تحویل سلاح ها از مردم مأمور شد و از آنها در دانشگاه تهران بازدید کرد. بخشی از فعالیتهای سیاسی آیت‌الله نمازی پس از انقلاب اسلامی به قوۀ قضائیه مربوط است. وی کار خود را در دستگاه قضایی با قبول سمت «حاکم شرع» در منطقه سرپل ذهاب و قصر شیرین آغاز کرد و در آن منطقه سرچشمه خدمات بسیاری شد. آیةالله نمازی بارها در جبهه‌های دفاع مقدس حاضر شد و در یکی از عملیات جبهه جنوب، بر اثر بمباران سنگین شیمیایی، از ناحیه چشم و سینه مجروح شد. چندی بعد نیز درعملیات مرصاد بر اثر اصابت ترکش به سختی مجروح می‌گردد. او پس از آن نیز در جبهه‌های دفاع مقدس حاضر می‌شد و همواره باعث شادمانی رزمندگان اسلام بود.